Pagina's

vrijdag 6 september 2013

een wat-mens?

Vanmorgen had ik een bad case of ochtendhumeur. Een half uur voor mijn wekker zou aflopen, werd ik wakker geroepen door Léon: “Mama, ik moet plassen! Mama! MAMAAAA!” Ik weet niet wat het is met dat kind, maar hij wil maar niet alleen gaan plassen. ‘t Is te zeggen: overdag gaat hij zonder problemen helemaal alleen naar de WC, maar ’s nachts... Nope. Hoe vaak ik het hem al gezegd/gevraagd/ gesmeekt heb, ik krijg het er niet in. Dat hij al eens ‘s nachts wakker wordt, vind ik al erg genoeg. Maar een half uur voor ik zelf moet opstaan, dat is toch het toppunt. Ik heb dat laatste half uur kei hard nodig (al zou je kunnen stellen dat ik al mijn slaap hard nodig heb, maar dit terzijde).

Zo brutaal worden wakker gemaakt, dat zorgt bij mij gegarandeerd voor een ochtendhumeur. Mijn wekker speelt niet voor niets de Imperial March wanneer hij afgaat: opstaan staat voor mij zowat gelijk aan de The Dark Side. Ik begon dus slecht gezind aan een nieuwe dag en toen besloot Léon het nog wat erger te maken.

Ik wou namelijk absoluut op tijd op mijn werk zijn. Daarom wou ik Léon om 8u20 stipt aan de schoolpoort afzetten. Maar Léon zou Léon niet zijn als hij niet juist dat moment uitkiest om moeilijk te doen. De vorige 4 dagen, toen ik alle tijd van de wereld had, rende hij zowat naar school. Ik heb serieus een aantal spurtjes moeten trekken om hem bij te houden. Maar dus niet vandaag. Vandaag besloot hij om zo traag mogelijk te stappen en boos te worden bij elke aanmaning om sneller te gaan. Oh joe-pie! Is dat met alle kinderen, of is alleen mijn lieftallige zoon zo tegendraads is om tegen te werken op momenten dat je het echt niet kan hebben?

Ook de mivb wou mijn ochtendhumeur nog wat in de hand werken: ik heb mijn tram mogen zien wegrijden terwijl ik voor het rode licht stond te wachten toen ik bijna aan de halte was. Aarg! Het hele universum was echt tegen mij!

Terwijl ik wachtte op de volgende tram begon ik na te denken. Ik ben geen ochtendmens. Nooit geweest. Zal het ook nooit worden. Maar mensen die geen ochtendmens zijn, zijn over het algemeen toch avondmensen? Dat klopte voor mij tot ik een kind kreeg. Nu ben ik ‘s avonds even moe als ‘s morgens. Ik ben dus geen ochtendmens, maar ook geen avondmens. Een wat-mens zou ik dan in hemelsnaam zijn?

2 opmerkingen:

  1. een ouder? Plain and simple! ;-)

    Verder geen zorgen over maken. En heb je er al eens aan gedacht dat Leon moeilijk doet juist omdat jij gehaast bent en dus waarschijnlijk ook niet je rustige stralende zelf bent. En in de voorbije dagen wel, waardoor het voor Leon ook gemakkelijker was? (Raad geven van op de kant is wel gemakkelijk... ik weet nog steeds niet hoe ik het ervan af zal brengen.)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben ook geen ochtendmens... nooit geweest en dat zal ook nooit komen denk ik. Opstaan vóór 7 uur is zowat een ware marteling voor me (en dan vooral als het nog donker is => nog ergere marteling). Ben eigenlijk wel een avondmens, maar vroeger meer dan nu, ik heb nu meer slaap nodig dan vroeger, vreemd genoeg. En kinderen heb ik niet ;-)

    BeantwoordenVerwijderen