De tram kwam eraan, dus besloot ik te versnellen. Niet eens sprinten, eerder snelwandelen. En toch. Twee passen en ik voelde een pijnlijke steek in mijn kuit. Gewoon wandelen ging niet meer. Manken wel.
Toen ik thuis kwam, vertelde ik mijn vriend wat ik voor had. Ook al heeft hij totaal geen medische achtergrond: ik vroeg of hij wist wat mijn pijn kon zijn. Hij had onmiddellijk een antwoord.
"Wat het is? Dat is 42 jaar zijn."
Het deed me denken aan de wijsheid die mijn vader onlangs met ons deelde: "Als je 50 plus bent en je wordt wakker zonder pijn, ben je dood."