Pagina's

woensdag 12 maart 2014

labels

Zalig vond ik dat gisteren om te lezen waarom de kinderen van Kerygma en Lilith boos worden. Dat gebeurt dus overal. Oh, de opluchting!

Toen ik bedacht dat ik ook wel eens zo’n post wou schrijven, verraste Léon mij door zowel ’s morgens als ’s avonds supergoedgezind te zijn en maar 1 keer boos te worden. “Oh, c’est pas juste!” riep hij uit toen we te laat naar de school wandelden en de bel al hoorden rinkelen terwijl we nog enkele meters moesten stappen. Ouders die niet op tijd de deur uit gaan waardoor hun kroost te laat op school wordt afgezet. Het leven is inderdaad oneerlijk.

Ondertussen hield ik mij bezig met de comments op beide blogposts te volgen. Misschien kwamen daar nog wel leuke anekdotes opduiken. Maar toen las ik dit en werd ik kwaad.
Ik neem aan dat de persoon in kwestie het allemaal goed bedoelt, maar ik vind het niet kunnen. Er zullen wel mama’s zijn die hier niets in zien, die dit zonder problemen kunnen laten passeren maar bij mij raakt het de gevoelige snaar.

Het “systeem” vandaag wil alles en iedereen graag in een vakje steken (waarschijnlijk/hopelijk ook niet slecht bedoeld). In een artikel in Knack las ik dat in België zo’n 20 tot 30% van de kinderen als “afwijkend” (al dan niet problematisch) gelabeld wordt terwijl dat eigenlijk enkel voor de 5% extreme gevallen zou moeten gebeuren.

Op de school van Léon merken we dit ook. “Léon gedraagt zich niet zoals de andere kinderen”, lieten ze ons al enkele keren verstaan. “We zouden toch graag weten wat er aan de hand is.” Ze zijn ervan overtuigd dat ze dan hem dan beter en juister kunnen aanpakken en dit uiteraard allemaal onder het mom van het welzijn van mijn kind.

Als jonge moeder heb ik mij hierdoor laten inpakken. Vorig jaar hebben we Léon dan ook laten testen op vanalles en nog wat en ik was ontzettend opgelucht toen er niet meer uitkwam dan een taalontwikkelingsachterstand. Oplossing: logopedie. We doen dat dan maar. Logopedie kan nooit slecht zijn, toch?

Maar dit schooljaar was de school daar terug. “Hoe zat dat met die onderzoeken? En gaan ze daar nog opvolging doen in het testcentrum? En mogen wij dan ook eens ons gedacht zeggen om hun te laten weten hoe Léon echt is?” Pas toen ik thuiskwam na het gesprek sijpelde het tot mij door. Ik wil niet dat mijn zoon gelabeld wordt. Meer nog, ik ben ervan overtuigd dat er niets fundamenteel mis is met mijn kind. Hij heeft gewoon wat extra tijd nodig om te ontwikkelen. Wordt hij in tussentijd vaker boos dan andere kinderen? Haalt hij mij (en anderen) ondertussen soms het bloed van onder de nagels? So be it. We slaan er ons wel door.

Maar ik mag daar nog zo hard van overtuigd zijn, mocht iemand, zelfs met de beste bedoelingen ter wereld, een opmerking maken over mijn zoon en één of andere “afwijking” dan begin ik te twijfelen. Dan ga ik piekeren. Dan ben ik daar een paar uur niet goed van en moet ik diep van binnen gaan zoeken waarom ik niet akkoord ben, want het zou toch kunnen? Wie weet? Misschien?

Daarom een warme oproep. Bloggers geven een kleine kijk op hun leven, op hun kinderen, maar ze vertellen nooit alles. Lezers kunnen nooit 100% weten wat er speelt in het gezin achter de blog. Gooi dus aub niet met labels. Hoewel het voor sommigen troostend kan zijn en een houvast kan bieden, kan het anderen kwetsen en onnodige zorgen veroorzaken. Laat mama's hun eigen "hunch" hebben. Ze zullen zelf wel beslissen wat ze ermee doen.

4 opmerkingen:

  1. Ik vond die opmerking ook niet ter zake doende!
    Lilith schreef gewoon 100% herkenbaar over de peuterpubertijd waar elke 2-3 jarige doormoet, dan zouden ineens alle peuters adhd hebben?!?
    Nee, dat was veel te kort door de bocht...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Groot gelijk zeg! Mag een kind nog gewoon kind zijn, zeg?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Elk kind moet tegenwoordig in een hokje geplaatst kunnen worden van zodra zijn gedrag niet onder de noemer 'normaal' valt. Maar wat is normaal? Dat ze de definitie van normaal eens grondig herschrijven, tsss.. Als een kind zich niet als halfvolwassene kan gedragen gaan de poppen al aan het dansen. Voor heel wat kinderen is een schooldag véél te véél prikkels of véééééél te saai en worden ze er ballorig van. Abnormaal? Voor gene meter, hoe zouden we zelf zijn? Wat er tegenwoordig allemaal van de kids verwacht wordt is pas abnormaal! Groot gelijk dat je je oogappel niet laat labelen. Chapeau!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. bedankt voor jullie reacties.
    momenteel hebben we nog niet naar de school teruggekoppeld dat we niet akkoord zijn met labels, dus het zo allemaal verkondigen in een blogpost, is het gemakkelijke deel, de confrontatie moet nog komen...
    we zien wel hoe het loopt

    BeantwoordenVerwijderen