online/offline

Deze week kwam ik een paar interessante artikels en filmpjes tegen op het internet.

Ik zag dit filmpje: What the internet is doing to our brains:


Het filmpje is uiteraard geen verrassing. Ik begon de laatste tijd wel te beseffen dat het ook voor mij allemaal wat te veel is. Ik zit op Google+, Facebook, Pinterest en sinds kort ook op Instagram en houd graag dagelijks in het oog wat daar allemaal gebeurt. Ik volgde bijna 300 abonnementen via Google Reader. Er zaten er een paar tussen die niet meer actief waren, maar toch, bijna 300. Ik moest mijn browser maar openen en ik had minstens 20 à 30 ongelezen posts. Ik had mijn blogs geklasseerd in mappen per thema, las alles door elkaar en ik moet eerlijk toegeven dat er een heel pak tussen zaten die voor mij één grote pot nat waren.

Het was tijd voor de grote kuis. Ik keek één voor één alle abonnementen na en begon te schrappen. Vooral de anderstalige blogs moesten eraan geloven. Bij de Vlaamse blogs weet ik heel goed wie ik volg, kijk ik uit naar hun volgende posts, ik weet waar ze mee bezig zijn en hoeveel kinderen ze hebben. Ik zou ze ook missen mocht ik mij unsubscriben. Bij de Engelse blogs, de grote pot nat, mis ik nog geen enkele waarvan ik het abonnement heb opgezegd. Eerlijk: vraag mij zelfs niet welke het waren, ik ben de namen van de meesten al vergeten. Ik mocht dan wel denken dat blogs volgen één van mijn belangrijkste hobby's was: ik wist duidelijk niet eens wat ik las.

Ik ging van 289 abonnementen, naar 170, maar dat kon beter. Er volgde een nieuwe schrappingsronde en kwam uit rond de 115. Dat kon nog beter en mijn doel werd 100. En het is mij gelukt. En het is een verademing. Ik moet geen 20 trendy blogs volgen om te weten wat de nieuwste hypes in blogland zijn, en 15 kookblogs, en 25 interieur- en designblogs, en weet-ik-veel-hoeveel knutselblogs. In de plaats kan ik vijf minuutjes Pinterest checken en ik kom minstens zoveel te weten.

Daarnaast was er het artikel van Paul Miller, een twintiger die een jaar lang the world wide web achter zich liet. Serieus man: een jaar! Dat kan ik mij zo niet voorstellen. Ik ben het genre mens dat vakantiebestemmingen uitkiest op basis van het (gratis) aanwezige internet. De langste periode dat ik de afgelopen 3 jaar niet achter mijn computer of laptop zat? Geen idee, maar ik ben er bijna zeker van dat nog geen 24 uur was.

Ik was wel blij te lezen dat Paul toch redelijk teleurgesteld was in zijn sabatjaar en dat hij er naar uit keek om terug connected te zijn. Ik zie mensen soms zeggen dat ze een break nodig hebben van het online gebeuren en ik snap dat niet. Het lijkt mij niets voor mij. Hoe numb ik mij soms ook voel door de dagelijkse vele prikkels, en hoe hard ik ook merk dat mijn concentratievermogen er duidelijk op achteruit gaat: een offline break is niet waar ik zin in heb. Ik wil die fantastische mannen en madammen met hun leuke blogs blijven volgen, reacties achterlaten, mailtjes sturen. Ik wil blijven bloggen, eyebomben en instagrammen, mijn mening delen met wie het maar wil lezen. Ik wil trends ontdekken op Pinterest en blijven dingen pinnen die ik nooit ga koken of knutselen. Daar ga ik niet mee ophouden.

Mijn naam is Marieke en ik ben een beetje te veel internetverslaafd. Ik ga niet voor cold turkey, maar ga bewuster online leven. Kwaliteit boven kwantiteit. En wie weet. Misschien ga ik er dit jaar wel eens een paar dagen tussen uit zonder laptop, naar ergens zonder internet. Het zou een interessant experiment kunnen zijn.