Pagina's

woensdag 30 januari 2013

Slechte ouders [afl. 1]

De klas van Léon mag binnenkort op medisch onderzoek. Uiteraard kan het CLB dit niet uitvoeren zonder de ouders eerst een vierpaginalange vragenlijst te doen invullen. Een van de vragen was: wanneer sprak uw kind zijn eerste woordjes? Kunnen jullie geloven dat ik dit begot niet meer weet? Was dat nu voor zijn eerste verjaardag of heel erg erna? Ik heb echt geen idee. Wat ik wel nog weet, en nooit zal vergeten, is dat het kind papa, vliegtuig, gitaar en encore kon zeggen voor hij mama wou uitspreken.

Toen het vorige week sneeuwde en de temperatuur onder het vriespunt bleef, kwam Léon thuis zonder trui. Mijn vriend vertelde dat ze in de opvang overal hadden gekeken maar het kledingstuk was onvindbaar. Geweldig. We zijn al zo veel verloren op school, een trui kon er nog wel bij. Ik begon na te denken welke sweater Léon had aangehad maar kon het mij niet herinneren. Ik begon de ochtend te overlopen. Ik had Léon uit bed gehaald en we waren naar beneden gegaan. Toen had ik hem aangekleed maar enkel ondergoed, een broek en een T-shirt met lange mouwen. Daarna gaf ik hem iets te eten voor ik onder de douche kroop. Voor het vertrek had mijn vriend hem sokken en schoenen aantrokken en zijn sjaal, muts en jas. Zijn trui waren we gewoonweg zelf vergeten! We hebben Léon dus naar school gestuurd slechts in T-shirt op een van de koudste dagen van het jaar.

Slechte ouders, zijn we dat allemaal niet eens? (en nu hoop ik van harte dat jullie allemaal ja knikken en laat zeker niet na om eventuele straffe verhalen te delen)

5 opmerkingen:

  1. Ok, hier gaan we... Een van mijn strafste verhalen...

    O was net 12 maanden en we waren net terug thuis van nog maar eens een veertiendaagse ziekenhuis (deze keer een bloedvergiftiging). Ik wou heel graag naar buiten, maar O wou liever met zijn loopfietsje door het huis met veel trappen rijden. Ik begon wat ongeduldig te worden, ging aan het traphekje staan aan het begin van de trap en vroeg: "Kom je, mannetje." Op dat moment zet hij zich keihard af met die loopfiets en fiets hij recht de trap af.

    Aanvankelijk lijkt het niet zo erg. Hij weent meteen, maar ik had niet gerekend op die loodzware loopfiets. Dat ding donderde hem achterna en kwam op zijn hoofd terecht. O knock-out. Ik belde naar de huisarts, maar die stuurde me regelrecht naar spoed. En hop, wij weer het ziekenhuis in voor een nacht.

    Een paar dagen later belde Kind & Gezin ons op. Zo geheel toevallig. Om eens te controleren hoe het met MIJ ging. Of ik het nog wel vol hield zo. (Jaja, die wilden gewoon checken hoe stabiel/labiel ik was.)

    Ahum.

    We zijn dus allemaal wel eens slechte ouders! Heb ik je nu getroost?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. dank u liesje!
    uiteraard heb ik léon als baby ook wel eens laten vallen (euhm, maak daar maar twee keer van), maar gelukkig zijn we nog nooit naar het ziekenhuis moeten snellen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nog niet echt om u zorgen over te maken. Als je hem in zijn nakie naar school laat gaan, zou ik toch even binnen gaan voor een grondig onderzoek. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. haha, laat ons hopen dat we het nooit zo ver gaan laten komen :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Leuke sectie... leuke verhaaltjes. Spijtig genoeg nog geen kindjes hier, dus ook zo geen verhaaltjes.

    BeantwoordenVerwijderen