Ondertussen rijden we net geen 2 maand met de fiets naar het werk en een mens komt wat tegen zo onderweg.
Gisterenmorgen bijvoorbeeld. Ik reed bergaf en vond dat ik al behoorlijk snel ging en trapte dus niet bij. Werd ik kei hard ingehaald door een professioneel uitziende fietser. U kent ze wel: van het type mannelijk, gestroomlijnd, fluo-uitrusting... (ik zie er helemaal het omgekeerde uit). Op het moment dat hij mij voorbij stak zei hij echter heel vriendelijk "goedemorgen." Zo, in het Nederlands, en dat in Brussel! Geweldig en totaal onverwacht. Wat een leuk begin van de dag en uiteraard heb ik hem teruggegroet.
's Avonds sloeg de pech echter hard toe en reed ik lek. Gelukkig, dat dacht ik toch, was ik op een kwartiertje stappen van de fietsenwinkel. Toen ik echter voor de deur stond bleek die winkel -uiteraard- gesloten op maandag. Gelukkig, en deze keer echt gelukkig, wonen mijn schoonouders op nog eens een kwartiertje stappen en kon ik bij hen terecht. Mijn schoonouders doen trouwens alles met de fiets, ze hebben geen auto, en zijn dus echte experts. En ze hebben mijn band geplakt. Tot 2 keer toe (want na de eerste reparatieronde reed ik terug lek doordat er nog steeds een stukje vlijmscherp glas in mijn band zat). Ik heb gewoon twee persoonlijke fietsenmakers! Hoe cool is dat? Hoera voor de schoonouders!
En helemaal geen hoera voor mezelf want ik heb totaal geen idee hoe ik zelf een band moet repareren. Ik hoop dan ook kei hard dat lek rijden iets is dat maar 1 keer om het jaar of zo voor komt. Maar ik vrees er een beetje voor...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten